Het dorpje Natzwiller ligt aan de noordoostrand van de Vogezen. Die naam is voor eeuwig verbonden met het vijf kilometer verderop gelegen concentratiekamp Struthof, waar in 1941-1945 ruim 22.000 mensen omkwamen. Niet echt vrolijk stemmend, maar wel een bezoek waard. En dat kun je dan ook nog combineren met een wandeling naar het hooggelegen Camp de Feu, een bergweide rond de boomgrens. We starten in het dorp en lopen  langs de Cascade de la Serva omhoog. Op de bergweide ontspringt de waterstroom La Serva die zich een weg naar beneden zoekt om zo’n 700 meter lager uit te stromen in de rivier Albé. Dat verval gaat geleidelijk, maar even boven Natzwiller is een fraaie waterval te bewonderen.

.

…

Glad op pad

Het heeft de vannacht geregend en de natuur dampt nog een beetje na in het zonnetje dat zich nu een weg zoekt naar de bodem tussen de dichte bossen. Ons pad dat vanuit Natzwiller omhoog gaat, loopt het eerste stuk grotendeels over de rotsen. Die zijn nog een beetje glad van het hemelwater, dus het is zaak een beetje behoedzaam te lopen. Niet dat je hier anders omhoog zou rennen, de totale klim naar de Champ du Feu is ruim 500 meter, dus we gaan gepast langzaam omhoog. Voordeel daarvan is dat je meer ziet, zoals de waterdruppels die parelen op de bloemen en bladeren. Vaak is ook het kleine, onopvallende erg mooi.

…

.

Cascade de Serva

Opvallend mooi is de waterval die we na krap een uurtje bereiken. Langs de groen bemoste hellingen stort het water zich naar beneden. Als je er dichtbij staat, voel je de nevel van het vallende water op je gezicht. In totaal stort het warer zich hier zo’n 60 meter naar beneden, maar dat is niet allemaal in een oogopslag te zien.

Legende of waar?

Vlakbij de waterval ligt de Deserteursgrot. Hier zou tijdens de Napoleontische oorlogen Jean, een jonge dienstplichtige, hebben geschuild. Hij was verloofd met Louise uit het naburige dorp Haute-Goutte en was op weg naar zijn garnizoen in Straatsburg. Onderweg werd hij aangevallen door struikrovers, in opdracht van een door Louise verlaten rivaal. Twee dagen later werd hij gewond gevonden en omdat hij niet kwam opdagen in Straatsburg werd hij beschouwd als deserteur. Dorpelingen verstopten hem in de grot en verzorgden hem. Op een avond werd hij gearresteerd toen hij op weg was naar zijn verloofde. Op voorspraak van de dominee bepleitte Louise zijn zaak bij  aartshertogin Marie-Louise van Oostenrijk, Napoleons verloofde. Jean werd onschuldig bevonden en vrijgelaten. Het paar trouwde en leefde nog lang en  gelukkig in Haute-Goutte.

…

…

De weg omhoog

Dat ze die Jean überhaupt gevonden hebben is al een wondertje, want het pad omhoog waar we langs lopen is smal. Weliswaar gemarkeerd met een gele cirkel door de Club Vosgien, de oudste wandelclub van Frankrijk, maar waarschijnlijk was het in die tijd wat lastiger om de weg te vinden. Onze leidraad is dat we moeten stijgen en de bordjes moeten volgen, ook als die er wat “versleten”uit zien. Uiteindelijk komen we uit op een asfaltweg waarlangs de niet-wandelaars omhoog komen om de uitkijktoren die bovenop de bergweide staat te bezoeken. In de winter is Champ du Feu in trek bij langlaufers, wat verklaart waarom er hierboven zoveel parkeerplaatsen zijn. Die zijn nu maar heel beperkt in gebruik, het is hier nu leeg en stil.

..

…

Eindeloos uitzicht

Eenmaal boven aangekomen ontvouwt zich een panoramisch uitzicht. Op 1.098 meter heb je, dankzij het grotendeels ontbreken van bomen, onbelemmerd uitzicht op de omliggende bergen. Dwars door de bergweide voert een breed pad naar de overkant, waar de uitzichttoren staat. Een paar verspreid liggend stenen en een ijzeren menhir wijzen ons de weg. Het gras op de bergweide is inmiddels aardig uitgeroogd van de zomerzon, de heidestruikjes ertussen zien bruin en lijken nog niet klaar om tegaan bloeien. Later in de zomer zal het hier een paars-roze kleurenspektakel zijn.

…

…

Doen we het, of toch maar niet?

In de verte zien we al de contouren van een ranke uitzichttoren. Die blijkt, als we er eenmaal arriveren, uit beton opgetrokken. De voet ziet er wat mottig en afgebladerd uit en er is niemand in of op de toren. Ook het trappenhuis oogt niet helmaal fris en fruitig. Zullen we wel of niet omhoog klimmen? Er staat weliswaar geen bord dat het niet veilig zou zijn, maar wij hebben zo onze twijfels. Het feit dat we vanaf de bergweide sowieso al fantastisch uitzicht hebben, doet ons besluiten af te zien van de klim. Wat zou dat uitzicht nog toevoegen? In plaats daarvan zoeken we een bankje om te lunchen.

.

…

Terug naar Natzwiller

Na de lunch maken we nog een rondje over de bergweide voor we weer terugkeren naar de asfaltweg. Vanaf hier volgen we dezelfde weg terug naar beneden. Dat loopt weliswaar iets gemakkelijker, ook omdat de natte ondergrondinmiddels is opgedroogd, maar het blijft oppassen op het soms steile pad. Bij de waterval lassen we nog een pauze in om de knieën even rust te geven. Vanaf daar zijn we in drie kwartier terug in Natzwiller. We maken ons op voor een bezoek aan Struthof, wat een indrukwekkende ervaring wordt. Van het oorspronkelijke kamp is veel bewaard gebleven, inclusief wachttorens, barakken en hekken van prikkeldraad. Onvoorstelbaar wat zich hier heeft afgespeeld. Zo staan mooi (natuurlijke pracht) en lelijk (fout menselijk gedrag) hier pal naast elkaar.

…

Praktisch

Dit is wandeling 12 uit de gids Wandelen in de Vogezen (met vier wandelingen in de Elzas),  met 16 rondwandelingen.  Kijk op www.onedaywalks.com voor meer informatie. Direct bestellen kan natuurlijk ook. Ga daarvoor naar onze webshop.

Meer lezen over wandelen in de Vogezen?

Kijk dan in de rubriek Frankrijk