Vorig jaar zijn we in de herfst blijven steken in de Eifel op onze heel-erg-lange-afstands-pad, de Europese route E8. Corona gooide roet in de plannen van dit voorjaar en pas nu zijn we voor het eerst in maanden weer over de landsgrens aan de wandel. Komende twee weken willen we besteden aan een aantal dagetappes in Duitsland, op weg naar Oostenrijk en verder. De eerste drie dagen lopen vanuit Gemünd, via Bad Münstereifel en Rheinbach naar Bonn. Auf dem Weg!
De bergen in
Ik was even vergeten hoe steil het hier kan zijn. Vanuit het glooiende Limburgse landschap zijn we naar de Eifel gewandeld en daar mag je toch echt wel van serieuze bergtoppen spreken. Nou ja, een doorgewinterde bergwandelaar draait zijn hand niet om voor een ’topje’ van 521 meter, maar ik heb het zweet al snel op de rug als we vanuit het centrum van Gemünd bijna 220 hoogtemeters moeten overbruggen in korte tijd om de top van de Wackerberg te bereiken. Op weg omhoog kunnen we nog even bijkomen op een uitzichtpunt met een groot stenen kruis. Geen idee waarom het hier staat, maar mooi is het wel.
Op de rand
Onze etappe van vandaag zou ruim 26 km lang moeten zijn en loopt grotendeels op de rand van bos en boerenland. Dat betekent dat de zonnige hellingen worden afgewisseld met de schaduw van de dichte bossen. Dat is geen straf op deze zomerdag. De route volgt grotendeels landwegen, waar geen verkeer of mens te bekennen is. In de bermen en langs de akkers staan nu volop wilde bloemen en de natuur gonst aan alle kanten. Bijen, vlinders en ander vliegend spul slaan nu hun slag en geven een feestelijk tintje aan de wandeling, alsof er om de zoveel meter een hand confetti wordt uitgestrooid. Dagpauwogen, Koolwitjes, Atalanta’s, Kleine vos en ook een paar Keizermantels fladderen over de bloemen. Plus nog een paar soorten die ik niet eens bij naam ken.
Dorstige dag
Het is flink klimmen vandaag, mede doordat we regelmatig ook weer afdalen. Het gehucht Kall ligt op 400 m hoogte en Keldenich op 500m. Een steile klim (langs een asfaltweg, ook dat nog!) brengt ons in het dorp, dat welgeteld een gasthaus telt, en geen winkel. Wij hadden ons verheugd op een drankje, maar de zaak zit op slot. Zeker met ‘Urlaub’! De temperatuur is opgelopen tot 28 graden en dat maakt dorstig. Het water in onze flessen raakt snel op en ook in het volgende gehucht Weyer is niets te krijgen. Wel een prachtige kerk trouwens, boven het dorp en een fijne, glooiende afdaling richting Pesch. Via omzwervingen door het bos komen we uit aan de rand van het dorp, op een parkeerplaats. Met een kiosk, hoera! Mondkapje op en naar binnen om twee halve liters Apfel schörle (spawater met appelsap) te scoren. Plus natuurlijk de waterfles bijvullen. Gewapend met voldoende vocht en moeie voeten gaan we op weg naar Bad Münstereifel. Dat fraaie stadje bereiken we langs landwegen, waar we genieten van het zachtere licht van de avondzon. Het is 20:03 als we de stadspoort doorlopen. 8,5 uur en 32 km op de teller.
Dag twee
Dat het gisteren zo lang en zo laat werd, was niet helemaal volgens plan (en route). Vandaag gaan we gewapend met een GPS-track en routeboekje op pad. De E8 volgt grotendeels bestaande paden (bijv. het Grote Rivierenpad in Nederland) en heeft maar weinig ‘Eigen’markering. Als je dan niet precies weet wat je volgt, pak je al snel het verkeerde pad. Vandaag dus niet, we lopen feilloos de eerste 7 km vanuit Bad Münstereifel naar de Steinbachtalsperre. Met een grote dam is hier een stuwmeer gecreëerd, waarmee stroom wordt opgewekt. Het meer blijkt een grote aantrekkingskracht te hebben op toeristen. Pal er naast ligt een zwembad dat min of meer overloopt in het natuurlijke water. Het trekt een bonte stoet aan gezinnen met koters, maar ook ouderen die hier komen wandelen, fietsen, vissen of aan de oever liggen. We banen ons een weg door de drukte en over de dam en zijn blij als we het achterliggende bos weer voor onszelf hebben.
Queckenberg en Loch
Wandelen is voor ons vaak de beste manier om tot rust te komen na een drukke tijd. En dat lukt prima hier in het stille bos- en landbouwgebied. We zien beekjes, kapelletjes, koeien, bos, veldbloemen en een enkele andere wandelaar. Soms een mountainbiker op een elektrische fiets (valsspeler!). Wat we niet zien: markering van de E8. Pas na ruim 42 km (gisteren en vandaag) ontdekken we in Queckenberg een bordje. Pal tegenover een boerderijwinkel die ook op zondag open is en die heerlijk yoghurt-frambozenijs verkoopt. Deze middag kan niet meer stuk! Vanuit Queckenberg lopen we Loch in, de dorpen zitten aan elkaar vast en beginnen aan de laatste 7 kilometers naar Rheinbach.
Bijna ’thuis’
Voor deze drie dagen hebben we een hotelletje geboekt in Rheinbach. Dat is weliswaar niet zo mooi als Bad Münstereifel, met zijn historische kern en burcht, maar wel vele malen rustiger. Bovendien zie je ook hier een aantal fraaie vakwerkhuizen en staan er nog twee van de oude stadspoorten overeind. De laatste kilometers van vandaag gaan door dicht bos, waar een verrassend groot aantal wilde kersen bomen in staan. En de tijd om te oogsten is daar; we zien op een aantal plaatsen in het bos netten rond de bomen liggen, om de vruchten op te vangen. Het oogt een beetje als nazomer op Corfu, waar op dezelfde manier olijven worden geoogst. De verleiding om kersen te proeven weerstaan we, verderop wacht een terras met twee grote glazen verkoeling op ons. Rheinbach, we komen er aan!
Richting Bonn
De derde dag begint grijs. Misschien kleurt dat de beleving (of ontneemt juist de kleur aan de beleving), maar een hoogtepunt is de wandeling naar het buitengebied van Rheinbach niet. We verlaten de stad via een sluiproute door tunneltjes onder de provinciale wegen door en belanden in landbouwgebied. Hier blijken vooral boomkwekerijen gevestigd; de te verkopen exemplaren staan allemaal keurig in het gelid, zover het oog reikt. Dat verandert pas als we het dorp Lüftelberg achter ons laten. Dat is tenminste nog in bezit van een paar mooi vakwerkhuizen en een slot (helaas, privébezit en niet te bezichtigen). We wandelen het Kottenforst woud in, een uitgestrekt bosgebied, doorsneden door kaarsrechte paden, veelal geasfalteerd. Dat maakt het ook een tikje saai. Gelukkig is er her en der wel wat te bekijken, zoals het kleine jagershuisje, gebouwd voor de keurvorst en zijn jagende gasten.
Toch nog natuur
Pas vanaf het gehucht Villiprott (we zijn dan al 14 km op weg) wordt de route door de natuur wat avontuurlijker. De zon laat zich zo waar ook wat vaker zien, de paden worden kronkeliger, de natuur wat natuurlijker. Wat verderop verschijnt de zwarte ‘R’ van de Rheinhöhenweg inde markering, waar we ongemerkt op terecht zijn gekomen. Dat het hier hoog is, merken we eigenlijk pas aan de rand van Bad Godesberg, als we een flinke afdaling maken naar de bodem van een dal, om verderop nog verder af te dalen naar de rand van deze voorstad van Bonn.
Ruim 400 Duitse kilometers
Door lommerrijke lanen lopen we richting het centrum van de stad, maar er wacht ons nog een klimmetje. Boven op de Godesberg ligt de oude burcht. De tocht er naartoe loopt over de begraafplaats die er achter ligt. Hier rusten de keurvorsten in praalgraven, maar ook de ‘gewone’ medemens vindt hier een laatste rustplaats op deze sfeervolle plek, die nog steeds in gebruik is. De Burcht zelf is een plaatje en de toren (met stadsvlag) steekt fraai af tegen de blauwe lucht. Het eerste deel van onze missie is volbracht: de 400 km tussen Nijmegen en Bad Godesberg hebben we afgelegd. De voeten hebben een dagje rust verdiend, maar daarna gaan we verder met deel 2: 350 km naar Obernburg. Die afstand afleggen in deze vakantie is wat al te ambitieus, maar iedere kilometer is er weer een dichterbij Instanbul, het eindpunt van de E8.
E8 Praktisch
Na het Grote Rivierenpad in Nederland (van Hoek van Holland naar Kleve, 250 km) zijn we begonnen aan het eerste Duitse deel van de E8. Dat beslaat alleen al in Duitsland zo’n 1.500 km. Het eerste deel loopt van Nijmegen naar Bad Godesberg (Bonn), het tweede deel gaat door naar Obernburg. Ter voorbereiding gebruiken we de routebeschrijving van Fernwege.de die je (tegen betaling) als PDF kunt downloaden. Onderweg gebruiken we ook de GPS-tracks die je kunt maken via de website longdistancepaths.eu.
Na Duitsland gaat de route verder via Oostenrijk, Slowakije en Polen. Tot en met Polen ben je ruim 4.500 km onderweg. Er wordt nog gewerkt aan de rest van de route die dan via Oekraïne, Bulgarije en Roemenië naar Turkije moet doorlopen. Hoe ver we gaan komen, zien we wel. Voorlopig zijn we afhankelijk van vakanties om verder te wandelen.
Meer lezen over wandelen op de E8?
Impressies van onze eerdere wandeldagen op het Duitse deel van de E8 vind je hier.
Geef een reactie