Zingend de bergen in, dat kan bij het klooster van Lluc, het religieuze centrum van het eiland midden in het Tramuntana-gebergte. Dagelijks zingt hier het jongenskoor om 11:00 uur in de kerk van het grote klooster. Dat trekt bussen vol toeristen. Maar zodra je de parkeerplaats ontvlucht en de bergen in gaat, heb je de hellingen naar een paar van de hoogste toppen van dit gebergte voor jezelf. De Puig de Massanella, met 1.364 meter de hoogste, voor voetgangers toegankelijke top ligt hier vlakbij. Wij kiezen voor een ronde van zo’n 15 km lengte langs de Puig d’en Galilieu (1.180 meter) en de bergpas Col des Prat (1.195 meter). Wandelen op hoog niveau!
..
Geplaveide paden
…
Gebaande paden
Het heeft zo zijn voordelen dat er een langeafstandspad is aangelegd door het Tramuntana-gebergte. De GR221 leidt niet alleen langs goed begaanbare paden in dit ruige landschap, maar is ook nog eens uitgebreid bewegwijzerd. Op onze omzwervingen op dit eiland hebben we al heel wat wandelaars gezien die dit 140 km lange pad, dat van oost naar west loopt (of omgekeerd) bedwingen. Maar vandaag is het stil in de bergen bij Lluc. De eerste twee uren hebben we de route omhoog, over her en der kunstig gerestaureerde, geplaveide paden, voor onszelf.
…
Lege wereld
…
Groots
Wie de weg omhoog eenmaal is ingeslagen laat al snel de bomen en struiken achter zich. Hoe hoger je komt hoe leger de wereld en hoe grootser het uitzicht. Het grijswitte gesteente met zijn groene waas van grassen en kruiden doet een beetje aan Engeland denken, maar dan met hogere temperaturen. In de verte zien we Puig Major, de hoogste top van het eiland, die het domein is van militairen. De sluierbewolking tempert af en toe de zon en dat is niet onprettig als je met het zweet op de rug op weg bent.
…
Die kant op
…
Wandelaars helpen wandelaars
Wandelaars zijn aardige mensen. Ze laten – met een beetje geluk – geen vuil achter en helpen elkaar om de weg te vinden. Nou is dat niet heel moeilijk op dit traject, met om de haverklap markering en wegwijzers van de GR221. Maar toch heeft iemand de moeite genomen om net onder de top van de Puig d’en Galilieu een steenman te maken. Gewoon voor de zekerheid. Of voor de lol, wie weet. Het blijft leuk om zo sporen van andere wandelaars terug te zien in het landschap.
..
IJskelder
..
Lekker koel
Na te hebben genoten van het uitzicht dalen we weer af. Niet een beetje, maar een flink stuk om zo een kloof (de Barranco de Comafreda) te passeren. Daarna is het opnieuw omhoog, richting de bergpas Coll des Prat. We zien een paar keer gaten in de grond, met resten van (soms gerestaureerde) muurtjes erlangs. Niet-begrijpend wat we zien slaan we aan het googlen en ontdekken dat het hier om resten van ijskelders gaat. In de tijd dat de vriezer nog geen onderdeel uitmaakte van het huishouden werd er hier ’s winters – als het eens een keer sneeuwde op deze hoogte – sneeuw opgeslagen. Onder zijn eigen gewicht werd dat samengedrukt tot ijs dat afgedekt tot diep in het voorjaar bruikbaar bleef.
…
En weer richting Lluc
…
Eigen route
Vanaf de Coll des Pratt verlaten we de GR221. Gewapend met de kaart zoeken we zelf een pad terug naar het klooster van Lluc. Dat lukt wonderwel goed. Lange tijd volgen we het pad langs de Barranco, dat ook her en der voorzien is van steenmannen. Verderop wordt het breder en oogt als een karrenspoor, langs landjes en boomgaarden. We zijn alweer afgedaald tot onder de boomgrens en zien de kleuren van de natuur veranderen. Gele brem, paarsblauwe bloeiende rozemarijn en klaprozen kleuren de bermen van de landweg. We komen langs een hek en een houten hutje, waarop staat aangeplakt dat mensen € 4 moeten betalen als ze verder willen in de richting waar wij zojuist vandaan kwamen. Geen mens te bekennen, dus wij hebben kosteloos kunnen genieten van al dit moois.
…
Gewoon, langs de weg
…
Terug naar het klooster van Lluc
Kort daarna komen we uit op een smalle asfaltweg. Daarlangs groeien op meerdere plekken lichtgroene planten die verdacht veel hebben van wat in het tuincentrum kerstrozen heten. Of het ook echt zo is weet ik niet, maar fraai is het wel. Na een paar honderd meter zou een smal pad moeten beginnen dat met een ruime boog terugloopt naar het klooster. Maar dat pad is al na 100 meter niet meer herkenbaar en begaanbaar. Het alternatief? De laatste kilometer langs de asfaltweg lopen, terug naar het klooster van Lluc. Niet ideaal, maar na vijf uur over keienpaden en rotsen zijn de benen best moe en dan stapt zo’n vlak oppervlak wel lekker door. In een kwartiertje zijn we terug op de parkeerplaats die er nu verlaten bij ligt. Het klooster is al dicht, wij gaan op zoeken naar een terras met een koud drankje op de kaart.
…
Praktisch
Dit is wandeling 4 uit Wandelen op Mallorca, een gids met 21 dagwandelingen op dit Spaanse eiland. Kijk op www.wandelenopmallorca.nl voor meer informatie. Daar vind je ook de routebeschrijving van een andere wandeling uit de gids. Wil je de gids direct bestellen? Ga dan naar onze webshop.
Geef een reactie